Ik volg de fysieke werking van verf, doek en kwasten binnen een kader. Ik zoek spanning tussen plat en ruimtelijk, ding en beeld.

Lees meer over Henrie Vogel

Henrie Vogel, Schilderijen

Kunstschilder Henrie Vogel

BIOGRAFIE HENRIE VOGEL

 

Henrie Vogel heeft zijn kunstvakopleiding in Utrecht en Kampen gevolgd.

In 1983 studeerde hij af en werkt hij als zelfstandig beeldend kunstenaar in Kampen.
In de eerste jaren als kunstschilder, was het vooral het landschap dat hem boeide. Het samenspel van wind, lucht, water en planten waren een uitgangspunt van inspiratie om gevoel van licht, kleur, verftoets en structuur te ontwikkelen.
Er kwam ruimte voor associaties, symbolen voor leven, groei en ontwikkeling. Nieuw hierin was dat Henrie voorstellingen toeliet. Er verschenen vissen, vogels, hoofden, ogen, kaarsen, en allerlei half herkenbare figuren. Het verhalende element bleef ondergeschikt. In deze jaren ontwikkelt geleidelijk aan zijn beeldtaal.

 

De ontdekking van het 'licht' als levensbron luidde een nieuwe periode in.

Luisterend naar de liturgische muziek van componisten als Bruckner, Fauré, Duruflé, Messiaen, Britten en Kodaly, maakte hij de overstap naar muziek als inspiratiebron. Het leidde tot een reeks uitbeeldingen van Requiems. Omstreeks 2000 verliet hij het spoor van de muziek.

"De laatste tijd richt ik me op het vertalen van visuele gegevens naar het beeldende proces zelf. Ik volg de fysieke werking van verf, doek en kwasten binnen een kader. Ik zoek spanning tussen plat en ruimtelijk, ding en beeld".

"In de kijkruimte serie zet ik het perspectief onder druk, ik speel met plat en ruimtelijk.

 

In deze schilderijen speel ik met het vreemde gegeven dat een schilderij een ding is en tegelijk een beeld. Een schilderij is meestal bedoeld om met materie een imaginaire wereld op te roepen, een wereld van verbeelding. Ik vind het fijn als een schilderij heen en weer wipt tussen ding en beeld. Materie is geen dode stof die wacht tot het genie er iets mee doet. Materie kijkt terug, leeft en volgt dezelfde intrinsieke orde als de maker en de kijker.

Bij mijn Opa en Oma hing op zolder een olieverfschilderijtje. Ik gaf me vaak over aan de wonderlijke ervaring dat een paar knap neergezette klodders verf kunnen veranderen in een huisje, met een rieten dak, erachter echte bomen. Het had daar gesneeuwd. En daar stond een man. Te staan. Bevroren in dat eeuwige moment. Beeld en ding tegelijk. Triplex, verf, met een huid, een voelbare dikte. Ik maak graag schilderijen waarin ik dat eeuwige moment weer kan voelen.

Ook in dit doek maak ik gebruik van een speciale techniek waarmee ik verflagen opbouw. Net als pindakaas op brood smeer ik papier in met verf. Zo’n papier druk ik vervolgend op het schilderij, waardoor er afdrukken aangebracht worden in lagen. Door te daarna te krassen en te krabben wordt structuur, richting en vorm gevonden. Ik probeer een niet definieerbare ruimte voelbaar te maken in de materie"

 

Voor wie meer wil: Elke manier van verbeelden volgt de structuur van de beeldtaal. In mijn vakgebied: Het begint al met de maat van het doek. Die maat stuurt elke volgende stap. Wanneer je donker plaatst, ontstaat ergens in het vlak licht, Voor maakt achter, boven geeft onder, warm vraagt om koud.
De werking van wat niet 'betekent' is, kenmerkt ieder verbeeldingsproces. Tekens hechten zich aan voortekens en wat er komt, verhindert wat er niet komt. Je hoeft alleen maar te volgen.

Nog een kenmerk van een kunstzinnig arbeidsproces is de rol die de zintuiglijke ervaring daarin heeft. Ervaringen van handen, oren, ogen, reukzin, tastzin. Een zinrijke ervaring motiveert ons. Wat niet in de zinnen is geweest komt niet in het hart. Zo wordt geestdrift werkdrift en begint er een vraag en antwoordenspel. In dit vormingsproces zijn subject en object niet te onderscheiden. Daarin ligt de waarde van zulk een proces, want dan kan 'wat je nog niet ziet' gebeuren. Het werkt in het moment van de actie zelf. Het nu is zoals het is omdat het niet anders kan zijn. Wat de boeddhisten altijd al hebben geweten wordt nu bevestigd door natuurkundigen: er zijn geen op zichzelf staande dingen of gebeurtenissen. Onder de uiterlijke schijn is alles met elkaar verbonden, is alles deel van het geheel van bewustzijn die de vorm heeft voortgebracht die dit moment aanneemt. In het nu is er gelijktijdigheid van alles en niets. Wanneer je ‘ja ‘zegt tegen dat niets, word je afgestemd op de kracht en de intelligentie van het leven zelf. Alleen dan kun je een instrument zijn voor positieve verandering van het wereldbeeld.

In de verf betekent dit: een eenvoudige en tegelijk radicale aanvaarding wat er ook in het Nu opkomt. Het gaat om de stilte en de vormloosheid voor het beeld. Alertheid en nonchalance gaan daar hand in hand.

Kijk hier voor de verkrijgbare giclees op canvas van Henrie Vogel, ingelijst in een bijpassende baklijst, in gelimiteerde oplage met certificaat.